ارتباطات بحران (انگلیسی: Crisis communication)، یک تخصص فرعی روابط عمومی است که برای حفاظت و دفاع از یک فرد، شرکت، یا سازمانی که با چالشی عمومی در خصوص شهرت آن مواجه است، طراحی شدهاست.
تیموتی کومبس، محقق ارتباطات، بحران را به عنوان درک یک رویداد غیرقابلپیشبینی توصیف میکند که انتظارات مهم سهامداران را تهدید میکند و میتواند بهطور جدی عملکرد سازمانها را تحتتاثیر قرار دهد و ارتباطات بحران را برای جمعآوری، پردازش، و انتشار اطلاعات مورد نیاز جهت رسیدگی به یک وضعیت بحرانی ایجاد کند.
بر اساس معنا میتواند از نظر اجتماعی ساخته شود؛ به این دلیل که ذینفعان یک سازمان یک رویداد را میبینند (بهطور مثبت، بی طرفانه، یا منفی) عامل مهمی در این مسئله است که آیا این رویداد به یک بحران تبدیل خواهد شد یا نه. علاوه بر این، جدا کردن وضعیت بحرانی از یک حادثه مهم است. این بحران باید برای رویدادهای جدی که نیازمند توجه دقیق از سوی مدیریت هستند، حفظ شود.
مدیریت بحران به عنوان مجموعهای از عوامل طراحیشده برای مبارزه با بحرانها و کاهش خسارت واقعی وارد شده تعریف شدهاست. مدیریت بحران نباید تنها ارتجاعی باشد؛ بلکه باید شامل اقدامات پیشگیرانه و آمادهسازی برای پیشبینی بحرانهای احتمالی باشد. مدیریت بحران کارآمد پتانسیل آن را دارد تا میزان خسارت وارده به سازمان در نتیجه بحران را کاهش دهد و حتی ممکن است از بروز یک حادثه در حال توسعه به یک بحران جلوگیری کند.