شعر عرفانی اشعاری است که شاعران عارف برای بیان معانی عرفانی با زبان رمز و اشاره به سبک ویژه در قالبهای شعری – بخصوص غزل – ارائه می کنند.
شاعرانی چون سنایی، عطار، مولوی و حافظ دارای چنین سبک شعری هستند. و در اشعار سعدی نیز شیوه عرفانی یافت می شود. همجنین رباعیات ابوسعید ابی الخیر و خواجه عبدالله انصاری نیز عرفانی است و سابقه بیشتر دارند که با سبک دیگر شاعران عرفانی کمی متفاوت است.
سبک عراقی در شعر فارسی که بیش از هر چیز در چهارچوب غزل به مفاهیمی مانند عشق میپردازد پر است از اشارات عرفانی و سیروسلوک برای رسیدن به معشوق. شاعران، متفکران، فیلسوفان و عارفان بزرگی همچون سنایی، انوری، ابوحامد غزالی، ابوسعید ابوالخیر، عین القضات همدانی، عطار نیشابوری، نظامی گنجوی، سعدی شیرازی، مولانا جلال الدین بلخی و حافظ شیرازی از جمله شخصیتهایی هستند که به عرفان و تصوف پرداختهاند.