وِلایت و مشتقات آن، به معنای سرپرستی، از واژههای پراستعمال قرآن کریم است، به معنای مالکیت تدبیر و صاحب اختیار بودن. ولایت، گاهی اشاره به فعل خداست که در این صورت عین توحید، و یکی از اسماء و صفات خداوند است. این نوع ولایت که ولایت تکوینی و رابطه علی و معلولی بین خالق و مخلوق است، منحصر در خداست. از آنجا که ولایت خداوند ذاتی است، بنابراین ولایت برخی از پیامبران و ائمه معصومین، ظهور و تجلی ولایت خداست. ولایت گاهی نیز تشریعی، یعنی قراردادی و اعتباری است و به معنای قانونگذاری در جهان خلقت است. این ولایت نیز متعلق به خداوند دانسته شده است.