مسجد در بافت زندگی سنتی ما، عنصری از یک فرهنگ اصیل است.

سیل، جامعه را در نقش‌های «قربانیان، امدادگران و نظاره گران» تقسیم بندی می‌کند.

نظام آموزشی ما به یک سازه منفک و جداشده از زندگی اجتماعی تبدیل شده است.

نظام تعلیم و تربیت در مورد موضوع موسیقی و آواز راهبرد و برنامه کلانی ندارد.

چرا چندان که باید و شاید اسباب رضایتمان از زندگی شهری کامل نیست؟

چرا انسان با وجود آنکه تقریبا نقشی موثر در حل برخی از مسائل ندارد، درگیر مجادله می‌شود؟