علم و فلسفه | فلسفه و حکمت | هویت

| افراد در طی دوران زندگی، همواره خود را در حال نزدیک‎تر شدن به خود حقیقی‎شان می‎بینند.

: Elizabeth Seto | aeon 

الیزابت ستو[1] مدیر لابراتوار افکار و مشاهدات وجودی و شخصیتی (SETO) و استادیار روانشناسی کالج کالبی[2] در مین[3] است.

این یک نصیحت متعارف است: «با اصالت زندگی کن». اما اصالت دقیقاً به چه معنا است؟ به‌عنوان یک مفهوم روانشناختی، اصالت به‎سادگی به معنای پذیرفتن خود حقیقی، که درست در درون شما قرار دارد، و رفتار کردن مطابق با ارزش‎ها و اعتقادات خودتان است. بسیاری از روانشناسان اجتماعی، از جمله خود من،  تقریب شخص عامی را نیز به این تعریف اضافه می‎کنند. به‎عبارت دیگر، اصالت یک قضاوت ذهنی است. تنها خودمان هستیم که به این امر که آیا اصیل رفتار می‎کنیم یا خیر، واقفیم.

آیا افراد تصور می‎کنند که با گذر زمان اصیل‎تر می‎شوند یا اینکه از اصالت آن‎ها کاسته می‎شود؟

نظر من این است که افراد بر این باورند که با گذر زمان بیشتر به خود حقیقی‌شان تبدیل می‌شوند. هرچه باشد، همه‎ی ما دوست داریم تصور کنیم که در حال رشد و تغییر در جهت مثبت هستیم.  بمباران شدن مداوم با این پیام که «خودت باش» می‌تواند نشان دهد که نیرویی ما را از بروز دادن کامل خود حقیقی‎مان بازمی‌دارد. همینطور که مسن‎تر می‎شویم، آزادی بیشتری را در نشان دادن خود واقعی‎مان تجربه می‎کنیم. آزادی برای غلبه بر هرچیزی که ما را وادار به پنهان شدن در پشت یک نقاب می‎کند. آزادی برای تبدیل شدن به شخصیت حقیقی که در خود می‎بینیم.

من و همکارم ربکا اشلیگل[4] در آخرین تحقیقات خود در صدد انجام یک آزمون برآمدیم. در این آزمون قصد داشتیم دریابیم که آیا افراد اعتقاد دارند که حس اصالت آن‏ها در طی دوران زندگی‎شان تغییر می‎کند یا خیر. با استفاده از این برداشت ذهنی که یافتن و ابراز کردن خود حقیقی یک فرد، یک هدف متعارف است، ما پیشرفتی مثبت را برای اصالت در طول زمان پیش‎بینی کردیم. افراد در طی دوران زندگی، همواره خود را در حال نزدیک‎تر شدن به خود حقیقی‎شان می‎بینند.

تغییرات اصالت می‎تواند اشکال مختلفی نیز به خود بگیرد. یک احتمال، پیشرفت ساده‌ی خطی اصالت است که در آن افراد احساس می‎کنند که با گذشت هر روز، ماه، سال و دهه، بیشتر به خود واقعی‎شان تبدیل می‌شوند. این امر از تمایل ما به‌عنوان انسان به ارتقای خویشتن نشأت می‎گیرد: ما میلی طبیعی و قوی به داشتن دیدگاهی مثبت نسبت به خود داریم. از سوی دیگر، این احتمال وجود دارد که افراد، پیشرفت در اصالت و متعاقب آن، وضعیتی ثابت را احساس کنند. این امری است که محققان از آن تحت عنوان وهم «انتهای تاریخ» یاد می‎کنند که در آن افراد معتقدند که از گذشته تا کنون اصیل‎تر شده‎اند، و پس از رسیدن به نقطه‎ای خاص، در آینده به مقدار نسبتاً کمی تغییر خواهند کرد. آن‎ها به نقطه‎ی «رأس اصالت» در زندگی خود خواهند رسید. ما این احتمالات متعارض را در مجموعه‎ای از مطالعات مورد آزمون قرار داده و در ژورنال «خویشتن و هویت[5]» منتشر کرده‌ایم.

در تحقیق اول، از شرکت‎کنندگان برگزیده از دانشگاهی بزرگ خواسته شد تا به اینکه «چقدر خود حقیقی‎شان به سه خویشتن‌پنداری موقتی وابسته است»، بیاندیشند: خود گذشته (شخصی که در زمان فارغ‎التحصیلی از دبیرستان بودند)، خود کنونی (شخصی که هم‎اکنون هستند)، و خود آینده (شخصی که در پایان نیمسال تحصیلی خواهند بود).

سپس، نمایشی تصویری که از هشت جفت نمودار ون[6] تشکیل شده بود، در اختیار آنان قرار گرفت که هم‎پوشانی فزاینده‎ای را میان «خود واقعی» و خویشتن‎پنداری موقتی آن‎ها نمایش می‌داد. هرچه هم‎پوشانی بین دو دایره بزرگتر باشد، خویشتن‎پنداری موقتی، بیشتر خویشتن‎پنداری حقیقی فرد را دربرمی‎گیرد.

شرکت‌کنندگان کمترین مقدار هم‎پوشانی خود حقیقی را به‎ترتیب با خود گذشته، حال و آینده گزارش دادند. به‎عبارت دیگر، افراد اعتقاد دارند که با گذشت زمان اصیل‎تر می‎شوند و این روند در آینده نیز ادامه خواهد یافت. با توجه به اینکه  این خودتصحیحی‎ها در طول مدت زمان کوتاهی از زندگی افراد (یعنی پنج تا شش ماه) صورت گرفته‎اند، این امر از دیدگاه شخصی ما بسیار قابل توجه است.

در تحقیق دوم به بررسی اینکه «آیا افراد در کل طول زندگی خود احساس اصالت رو به افزایشی را استنباط می‎کنند یا خیر؟» پرداختیم. ما شرکت‎کنندگانی از رده‎های سنی مختلف را از ترک مکانیکی آمازون به کار گرفتیم و از آن‏ها خواستیم تا به زندگی خود به‌عنوان یک کتاب یا یک رمان فکر کنند، دوره‎های زمانی داستان زندگی خود را مانند یک کتاب، در فصول مختلف طبقه‎بندی کنند، و برای هر فصل از داستان زندگی خود، معیارهای اصالت و خویشتن حقیقی را تکمیل کنند. سپس، از شرکت‎کنندگان خواستیم تا آنچه را پس از این در داستان زندگی آن‎ها رخ خواهد داد پیش‌بینی کنند: فصول آینده‎ی داستان زندگی آن‎ها. آن‎ها معیارهای اصالت و خویشتن حقیقی مشابهی را برای فصول آینده‎ی خود مورد استفاده قرار دادند.

مشخص شد که گذر زمان با درک بهتر از اصالت همراه است. الگوی حاصل در ذات خود مکعبی بود، که بدین معنا است که درک اصالت به‌صورت چشم‎گیری در چند فصل قبل از فصل جاری افزایش یافته و در چند فصل ابتدایی بعدی نیز به روند صعودی خود ادامه داده‎است. اگرچه این روند تا حدودی غیر منتظره بود، من به شخصه گمان می‏کنم که این امر بازتابی از دوره‎ای از خودکاوی است که در آن افراد به دنبال «یافتن خود» هستند و چه‎بسا در آن موفق هم می‎شوند. مشابه آنچه در اولین تحقیق خود دریافتیم، افراد میل به باور این امر دارند که در طول دوره‎ی زندگی خود،  در حال نزدیک‎تر شدن به خویشتن حقیقی خود هستند. مدارک حاصل از هردو تحقیق به توجیه ارتقای اصالت خویشتن در طول زمان کمک می‎کند.

با دانستن اینکه اصالت یک قضاوت ذهنی در این مورد است که اعمال روزانه‎ی هرکس تا چه میزان بازتابی دقیق از ارزش‎ها و اعتقادات خویشتن حقیقی او است، این تحقیقات اظهار می‎کنند که حس دریافتی ما از اصالت پیوسته در حال تغییر است. ما خود را موجوداتی ساکن تلقی نمی‎کنیم.

❞ افراد میل به باور این امر دارند که در طول دوره‎ی زندگی خود، در حال نزدیک‎تر شدن به خویشتن حقیقی خود هستند. مدارک حاصل از هردو تحقیق به توجیه ارتقای اصالت خویشتن در طول زمان کمک می‎کند. ❝

به‌علاوه، افراد پیش‎بینی مثبتی از اینکه همواره در حال حرکت به سمت تبدیل شدن به خویشتن حقیقی هستند، دارند،  آن‎ها ارزش بی‎کرانی برای شناختن و ابراز خود واقعی‎شان قائل هستند، تا اندازه‎ای که باور دارند که خویشتن آینده‎ی آن‎ها نسخه‎ای اصیل‎تر از خویشتن کنونی آن‌ها است، و خویشتن کنونی‎شان خالص‎تر از خویشتن گذشته‎ی آن‎ها است. درنهایت، باید اشاره شود که نمونه‎ی ما فقط شامل شرکت‎کنندگانی از ایالات متحده بوده‎است. در حالی‎که ممکن است اصالت یک مفهوم کاملاً غربی تصور شود، اما تحقیق پیشین نشان داده است که تجربه‎ی اصالت (و عدم اصالت) در فرهنگ‎های غربی و شرقی مشابه است. این بدین معنا است که احتمالاً این احساسات ارتقای اصالت در طی زمان، فراگیر هستند.

اصالت در قرن‎های آینده نیز همچنان یک اصطلاح رایج خواهد بود، و مردم هرگز از ترویج اهمیت رسیدن به خویشتن اصیل و حقیقی، دست نخواهند کشید. تنها زمانی این اتفاق خواهد افتاد که مرور ذهنی ما از اصالت در نهایت به ما بگوید که ما در نزدیکترین وضعیت به کسی که باید باشیم، قرار داریم.

‌

[1] Elizabeth Seto

[2] Colby

[3] Maine

[4] Rebecca Schlegel

[5] Self and Identity

[6] Venn diagram